p. 8−16
2251-6239
Vol.19/No.2
p. 17−24
2251-6239
Vol.19/No.2
p. 25−40
2251-6239
Vol.19/No.2
p. 41−51
2251-6239
Vol.19/No.2
p. 52−64
2251-6239
Vol.19/No.2
)مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در این پژوهش میانگین کلی هریک از زمان های تأخیر بیمار، تأخیردرتشخیص، تأخیر در درمان و کل زمان تأخیر به ترتیب 5/36±6/45،2/22±، 9/0±7/1و 2/46±2/64روز بود. میانگین تأخیر بیمار و کل زمان تأخیر در افراد مجرد کمتر از افراد متأهل بود(P=0/01) میانگین تأخیر بیمار در مردان کمتر از زنان بود. (P=0/03). نتیجه گیری: در این پژوهش هریک از زمان های تأخیر در مقایسه با سایر مطالعات در ایران و مناطق مختلف دنیا کمتر و قابل قبول می باشد. با این حال نیاز به افزایش توان علمی و آگاهی های پرسنل بهداشتی و درمانی در مورد سل ریوی وجود دارد زیرا این زمان های تأخیر جهت تحت کنترل در آوردن سل زیاد می باشد. زمان تأخیر بیمار در مردان کمتر از زنان بود. هریک از زمان های تأخیر در افراد مجرد بیشتر بود.]]>
p. 65−70
2251-6239
Vol.19/No.2
p. 71−85
2251-6239
Vol.19/No.2
p. 89−
2251-6239
Vol.19/No.2