رابطه سازگاری استراتژیک و درگیری شغلی در بیمارستان هاشمی نژاد تهران

نویسندگان

چکیده

چکیده، زمینه و هدف: بیمارستان‌هــا به عنوان پرهزینه‌ترین مراکز ارایه دهنده مراقبت‌ها بیشترین نیروی انسانی تحصیل کرده بخش بهداشت و درمان را به خود اختصاص می‌دهند. از اینرو توجه به متغیرهای تأثیرگذار در بهبود عملکرد کارکنان در بیمارستانها حائز اهمیت است. این مطالعه با هدف تعیین رابطه سازگاری استراتژیک و درگیری شغلی، در بیمارستان هاشمی‌نژاد شهر تهران طراحی و اجرا شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه مورد مطالعه شامل 424 نفر از طبقات شغلی پرستاری، اداری-مالی، پشتیبانی و پیراپزشکی بیمارستان هاشمی‌نژاد تهران بود؛ از این تعداد حجم نمونه‌ای معادل 202 بدست آمد. نمونه‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی‌طبقه‌ای و متناسب با تعداد جمعیت در هر طبقه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌ استفاده شد. داده‌های به دست آمده با استفاده از روش‌های آمار توصیفی شامل جداول مقایسه‌ای و تطبیقی و آزمونهای همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی و چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: بر اساس یافته‌ها میانگین نمرات و انحراف معیار سازگاری استراتژیک و درگیری شغلی به ترتیب 47/4±90/31 از 40 و 34/7±19/54 از 70 بدست آمد. همچنین نتایج بدست آمده از آزمون تحلیل رگرسیون خطی نشان داد سازگاری استراتژیک می‌تواند متغیر پیش‌گوی درگیری شغلی باشد (0.64 r= وP-value=0.01). نتیجه گیری: سازگاری استراتژیک یکی از عوامل تأثیرگذار در درگیری شغلی کارکنان می‌باشد؛ هدفگذاری با توجه به شرایط فردی و محیطی، تدوین استراتژیها جهت هدایت کارکنان برای تحقق اهداف، هدفگذاری مشارکتی و اطلاع‌رسانی دقیق و شفاف به کارکنان از جمله روش‌های بهبود موثر متغیر سازگاری استراتژیک و به طبع آن درگیری شغلی می‌باشد.

کلیدواژه‌ها