در سده ی هفتم هجری قمری، همزمان با رشد و ترقی علوم نقلی و عقلی، دانش پزشکی نیز راه کمال و پیشرفت را طی می نمود. این دانش که در زیر مجموعه ی حکمت، مورد مطالعه قرار می گرفت، توجه بسیاری از شعرای این دوره را به خود مشغول داشته، خلق مضامین تازه و گاه تصاویر زیبای ادبی را باعث گردید. در اوایل قرن هفتم هجری قمری علی رغم این که علوم عقلی مورد بی مهری واقع شده بود، از گرایش اهل علم و ادب به مطالعه ی کتب و آثار مربوط به ریاضی، نجوم و طب کاسته نشد. در این میان، شعرای فارسی زبان نیز ضمن مطالعه ی علوم دینی متداول روزگار خود، ریاضی، فلسفه، نجوم و طب را هم می آموختند. کاربرد فراوان اصطلاحات طبی، گیاهان دارویی و بعضاً ارائه ی شیوه های درمان بیماری ها حاکی از میزان آگاهی شاعران از این دانش )طب( است. مولوی نیز، با اشاره به برخی بیمار یها و خواص داروهای گیاهی، سعی داشته است مضامین عرفانی خود را با چاشنی مباحث طبی در هم آمیزد تا به سخنش جلوه ای دیگر بخشد.
)