مفصل زانو در انجام اعمال مختلف اندام تحتانی اهمیت و نقش بسیار مهمی را برعهده دارد. در میان عناصر مختلف سازنده مفصل زانو لیگامان متقاطع قدامی به خاطر نحوه قرارگیری در مفصل و پیچیدگیهای ساختمانی خاص خود و همچنین داشتن گیرندهای عصبی متعدد و متنوع و نیز آسیب پذیری بالای آن مورد توجه خاص قرار گرفته است. بعد از آسیب این لیگامان گشتاور اکستانسوری زانو کاهش می یابد ولی عقیده بر این است که این کاهش توسط عضلات مچ پا و ران جبران می گردد. هدف از این پژوهش این است که با توجه به روند توانبخشی در افراد با ضایعه مزمن لیگامان متقاطع قدامی در ایران آیا کاهش توانایی عضله کوادری سپس در تولیدگشتاور اکستانسوری زانو وجود دارد. روش تحقیق: در این تحقیق 10نفر مرد سالم در محدوده سنی35-22سال و 10نفر بیمار مبتلا به پارگی لیگامان متقاطع قدامی در محدوده سنی 42-23سال شرکت نمودند پس از طی مراحل مقدماتی تست عملکردی پرش عمودی روی یک پا برای هر پا جداگانه صورت گرفت. همچنین پرسشنامه lysholm توسط افراد تکمیل گردید. نتایج: از روشهای آماری ویلکاکسون، من ویتنی و آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده گردید. در مقایسه میانگین نمره پرش عمودی افراد سالم، بین پای غالب و غیرغالب، تفاوت معنی دار بود(p ) این تفاوت بین پای آسیب دیده و سالم افراد بیمار نیز مشاهده شد(p )و همچنین بین میانگین نمره پرسشنامه lysholmافراد سالم و افراد بیمار تفاوت معنی دار بود ( )در زمینه ارتباط بین میانگین نمره پرسشنامه lysholmو نمره تست عملکردی پرش عمودی، در پای غالب و غیرغالب افراد سالم، هیچگونه ارتباط معنی داری مشاهده نشد. (p ) نتیجه گیری: آنچه مسلم است این می باشد که پس از آسیب لیگامان متقاطع قدامی، علی رغم تمرینات توانبخشی، گشتاور اسکتانسوری زانو کاهش می یابد بطوری که بیمار نمی تواند با پای آسیب دیده یک پرش عمودی قوی داشته باشد. بنابراین ممکن است از مکانیزمهای جبرانی استفاده نماید.
)