این پژوهش یک پژوهش توصیفی است که به منظور تعیین عوامل موثر بر ترک خدمت پرستاران شاغل در دانشگاههای علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران و شهید بهشتی در یک دوره ده ساله انجام شده است. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه می باشد.پژوهشگر با مراجعه به بیمارستانهای دانشگاههای علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران و شهید بهشتی آدرس و یا شماره تلفن پرستاران ترک خدمت کرده از سال 1368 لغایت 1378 را گرفته و با ارسال پرسشنامه از طریق پست، مراجعه مستقیم و یا از طریق همکاران در اختیار واحدهای مورد پژوهش قرار داده است. از 89 پرسشنامه ارسالی تعداد 52 مورد دعوت گردید که 51 پرسشنامه بدون اشکال بوده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت اکثریت نمونه های مورد پژوهش %35.3 در گروه سنی 25-29 سال، %66.5 مونث، %91.2 متاهل، %82.3 لیسانس و %91.5 در قسمت بالین به کار پرستاری اشتغال داشته اند. اکثریت نمونه ها %45.4 در زمان ترک در بخشهای تخصصی، %49.2 نوبت کاری در گردش بوده و با توجه به شرایط موجود کاری %72.3 آنان اظهار داشته اند که تحت هیچ شرایطی مایل به بازگشت به کار نبودند.اکثریت واحدهای مورد پژوهش عدم تامین نیازهای فردی را (%41.2)، عوامل اقتصادی از جمله کافی نبودن حقوق و مزایا (%64.7) و در رابطه با عوامل اجتماعی ترسیم جایگاه غیر علمی برای پرستاران (%54.9) و همچنین عوامل حرفه ای و عدم توجه مسوولین ذیربط به پیشنهادات و نظرات پرستاران و عامل عدم برخورداری از حمایت مدیران و سرپرستاران در مواقع ضروری هر دو به میزان (%70.6) را به عنوان موثرترین عوامل ترک خدمت خود عنوان نموده اند.
)